चक्रधर स्वामी

माहादाइसांप्रति सर्वज्ञे म्हणीतले : “बाइ : तेथिची क्रीडा ते ऐसी की : स्त्रीचांगदेवोराउळाचा उजवीये’ सीकरी सुप : डाबीये’ सीकरी खरांटा : बीदी गोदरीया झाडीति: सुपी पुंजे भरीति : ‘श्रीमुगुटावरि ठेवीति : नेउनि गोमतीमध्ये घालिति’ : आणि खुदुखुदुकरि हास्य करीति : ऐसे अनंता दान देति’:”

सगळे लोक पर्वतावर निघाले. गोसाविदेखील पर्वतावर निघाले. मोकळे केस, मधोमध भांग, श्याम श्रीमुर्ती, अशा वेशात ते देवगिरी वर प्रयाण करतात. त्याचवेळी वेळूच्या जाळीतून गर्जना करत वाघ बाहेर पडतो. श्री दत्तात्रय प्रभू वाघाचा वेष धारण करून येतात. पुढे येऊन उभे ठाकतात. हाक देऊन आपला चवडा उचलून श्रीमुकुटावर म्हणजे चांगदेव राऊळांच्या डोक्यावर ठेवतात. श्रीमुखासी श्रीमुख लावले. तेथे प्रकाश पडला. व्याघ्ररूपी श्री दत्तात्रयांकडून पर आणि अवर हे दोन्ही स्वीकारले. पर अच्छादिले म्हणजे झाकून ठेवले. आणि अवर प्रकट केले. वाघ! वाघ! असे म्हणत मागचे लोक मागे पळाले, पुढचे लोक पुढे पळाले. मग श्री दत्तात्रय प्रभू अदृश्य झाले.